فصل دوم پايان نامه درباره فعاليت هاي فوق برنامه در مدارس

فصل دوم پايان نامه درباره فعاليت هاي فوق برنامه در مدارس

در 22 صفحه ورد قابل ويرايش با فرمت doc

توضيحات: فصل دوم پايان نامه كارشناسي ارشد (پيشينه و مباني نظري پژوهش)

همراه با منبع نويسي درون متني به شيوه APA جهت استفاده فصل دو پايان نامه

توضيحات نظري كامل در مورد متغير

پيشينه داخلي و خارجي در مورد متغير مربوطه و متغيرهاي مشابه

رفرنس نويسي و پاورقي دقيق و مناسب

منبع :    انگليسي وفارسي دارد (به شيوه APA)

نوع فايل:     WORD و قابل ويرايش با فرمت doc

قسمتي از متن مباني نظري و پيشينه

چارچوب نظري پايان نامه روانشناسي با موضوع فعاليت هاي فوق برنامه در مدارس

-1-1-1. تعريف فعاليت هاي فوق برنامه

    با بررسي منابع مختلف مشخص مي شود صاحب نظران ديدگاه هاي مختلفي را درباره مفهوم فعاليت هاي فوق برنامه ارائه نموده اند. چنانچه از منظر ارتباط با برنامه درسي مورد مطالعه قرار گيرد يكي از شاخه هاي آن به شمار مي آيد. برنامه درسي در يك ديدگاه به سه دسته دروس اجباري، اختياري و فعاليت هاي فوق برنامه، تقسيم مي شود. در توصيف دسته سوم بيان شده، فعاليت هاي دانش آموزان يا فوق برنامه امروزه تحت عنوان دوره آموزشي سوم مطرح مي شود. دوره آموزش سوم تازه ترين دوره اي است كه براي شرح گستره وسيعي از تفاوت مدرسه و ميزان تعهد و قبول مسئوليت آنها در قبال سيستم ها، باشگاه ها و سازمان ها به كار مي رود( بيونت و كلس، 1989).

    فعاليت هاي فوق برنامه چون در مقابل فعاليت هاي تربيتي برنامه ريزي شده يا رسمي قرار دارد جزئي از فعاليت هاي غيررسمي است و معروف ترين اصطلاحات آن عبارت از: فعاليت هاي فوق برنامه اي، خارج از كلاس، غيررسمي، كمك برنامه و ... است(شعاري نژاد، 1382). با توجه به اينكه تربيت داراي دو بعد، رسمي و غير رسمي مي باشد، تربيت غير رسمي بعد از تربيت رسمي شامل مجموعه آموخته ها و يادگيري ها مي باشد كه در چارچوب كتاب هاي مدارس تشكيل نمي گردد بلكه در كنار آنها بوده و نقش مكمل آنها را دارند( ملكي، 1385).

     گوردون و بريجلال به نقل از احمدي و همكاران(1383) معتقدند فعاليت هاي فوق برنامه آن دسته از تجارب آموزشي هستند كه جزء برنامه هاي رسمي نبوده و ماهيت رقابتي با آن دارند. آنها در تعريف اين نوع آموزش و پرورش مي نويسند:« ما اين نوع آموزش و پرورش را به مثابه يادگيري رسمي و غيررسمي، توسعه و تقويت فرصت هاي يادگيري دانش آموزان در خارج از مدرسه و فراسوي اوقات رسمي مدرسه مي دانيم.»

    موريانا[1] و همكاران(2006) معتقدند فعاليت هاي فوق برنامه فعاليت هاي تكميلي است كه در مدرسه تحت نظر مدير اجرا مي شود. كليتين[2](1999) ضمن اشاره به اين موضوع فعاليت هاي فوق برنامه را شامل فعاليت هاي گروهي در مورد توليد يك روزنامه، نوشتن نمايشنامه، استفاده از رايانه، كاردستي، با مشاركت در گروه هاي مورد علاقه يا ذي نفع مانند كلوپ ها مي داند. كليتين در عين حال به نقل از اوكانر و مك گواير[3] كه اين فعاليت ها نيازمند ايجاد انگيزه و به چالش طلبيدن دانش آموز يا تحريك نياز آنها نيز هستند.

   فضلي خاني و همكاران(1384) معتقدند مجموعه فعاليت هايي سازمان يافته و پيش بيني شده اي است كهبه منظور تثبيت، تعميق، تعميق، آشنايي و كاركرد عملي در طول سال تحصيلي براي دانش آموزان در نظر گرفته مي شود تا به رشد، تعالي، شكوفايي استعدادها، و مشاركت در برنامه هاي عملي كمك نمايد.

     مهرمحمدي(1386) معتقد است برنامه درسي نبايد تماما از بالا ديكته شود. برنامه درسي يك بخش تجويزي دارد و يك بخش غير تجويزي دارد. اين فضايي است كه در اختيار مدرسه قرار مي گيرد تا مطابق با علايق نيازهاو بدون ديكته شدن از مركز، فعاليت هاي يادگيري در دستور كار قرار گيرد.« برنامه ها و فعاليت هايي هستند كه الزاما وابسته و پيوسته به برنامه درسي تجويزي نبوده و از ساختاري باز و تعيين نايافته برخوردارند.در تعريفي ديگر نيز غير رسمي بودن اين فعاليت ها مورد توجه قرار دارد. « برنامه درسي فوق برنامه، شامل كليه تجربيات برنامه ريزي شده اي است كه از حيطه موضوعات درسي مدرسه خارج است. در نقطه مقابل برنامه درسي قرار مي گيرد. اگر چه از لحاظ اداري عمدتا كم اهميت تر از برنامه درسي است اما در بسياري از جهات مهم تر و مؤثرتر از آن مي باشد( فتحي و اجارگاه، 1388).

2-1-1-2. ضرورت و اهميت فعاليت هاي فوق برنامه

   اصولا برنامه هاي رسمي، متداول و كلاس هاي مدارس بيشتر متوجه پرورش حافظه و به كار انداختن قواي ذهني شاگردان مي باشند و به رشد جنبه هاي عاظفي و اجتماعي افراد چندان توجهي ندارند. فراگرفتن علوم با نشستن برروي نيمكت مدرسه و گوش دادن به سخنان معلم ميسر نيست شايد آموزش صرف صورت گيرد اما در آموزش واقعي بايد دانش آموز از كلاس بيرون بيايد و وارد زندگي و اجتماع شود. در مدرسه طوري برنامه ريزي شود كه معلم و دانش آموز انديشه خلاق خود را به كار ببندند و مهارت هايي مانند تفكر حل مسئله و تصميم گيري را كسب كنند. دانش آموز را بايد آموزش داد تا مهارت و دانش را بياموزد نه آنكه چيزي را به او القا كرد( كريمي، 1384).

   با توجه به تحولات و دگرگوني هاي سريع اجتماعي معتقد است افراد بايد مهارت هاي ويژه اي را كسب نمايند تا از روي انديشه بر سرنوشت خويش حاكم باشند و در انجام مسئوليت خود نقش مؤثر و سازنده را ايفا نمايند كه اين امر به تنهايي از عهده آموزش رسمي بر نمي آيد. لذا بايد فعاليت هايي جانبي طرح ريزي شوند كه در غالب آنها آمادگي هاي لازم براي زندگي كردن با جمع با مراعات حقوق متقابل تمرين شده باشد. فقدان اين فعاليت ها در اوقات فراغت موجب مي گردد كه كودكان و نوجوانان در معرض موقعيت هاي پرخطر قرار بگيرند( ملكي، 1385).

2-1-1-3. اهداف فعاليت هاي فوق برنامه

   در مورد اهداف فعاليت هاي فوق برنامه ديدگاه هاي متعددي مطرح است كه در عين اختلاف ظاهري داراي هم پوشاني بوده و در هم تنيده اند. شعاري نژاد(1382) هدف اساسي همه فعاليت هاي تربيتي مدرسه را فراهم كردن انگيزه ها و محرك هاي لازم براي ادامه رشد و تكامل طبيعي  سالم دانش آموزان مي داند. يكي از راه هاي رسيدن به هدف مذكور طراحي فعاليت هاي فوق برنامه است كه بيش از هر عامل ديگر از ميزان علاقه، تجربه، قدرت ابتكار معلم، دانش آموزان و مدرسه متأثر مي شود.

   گيلك(1386) اهداف فعاليت هاي فوق برنامه در جهت اهداف درسي آموزش مهارت هاي زندگي قرار دارند. اين اهداف را شامل تعميق فرايند ياددهي يادگيري در زندگي دانش آموزان، غني سازي برنامه درسي و اوقات فراغت دانش آموزان، گسترش يادگيري از مدرسه به خانواده و جامعه و تسهيل فرايند رشد اجتماعي دانش آموزان مي داند. خروج منابع يادگيري از كلاس و مدرسه و كشاندن به دل خانواده و جامعه، فراهم شدن در زمينه رشد و تقويت خلاقيت، غني سازي اوقات فراغت، آموزش مهارت زندگي به نسل هاي جديد و شكوفايي استعدادها، آموزش نحوه زندگي اجتماعي را از ويژگي ها و تأثيرات اجراي فعاليت هاي فوق برنامه بر مي شمارد( تاجيك اسمعيلي، 1387).

[1] Moriana

[2] Colitin

[3] Oconnor & Mcguire