مباني نظري پايان نامه روانشناسي با موضوع تعاريف و مدل هاي تاب آوري

مباني نظري پايان نامه روانشناسي با موضوع تعاريف و مدل هاي تاب آوري

در 30 صفحه ورد قابل ويرايش با فرمت doc

توضيحات: فصل دوم پايان نامه كارشناسي ارشد (پيشينه و مباني نظري پژوهش)

همراه با منبع نويسي درون متني به شيوه APA جهت استفاده فصل دو پايان نامه

توضيحات نظري كامل در مورد متغير

پيشينه داخلي و خارجي در مورد متغير مربوطه و متغيرهاي مشابه

رفرنس نويسي و پاورقي دقيق و مناسب

منبع :    انگليسي وفارسي دارد (به شيوه APA)

نوع فايل:     WORD و قابل ويرايش با فرمت doc

قسمتي از متن مباني نظري و پيشينه

چارچوب نظري پايان نامه روانشناسي با موضوع تاب آوري

2-1         تاب آوري

در اين بخش از فصل دوم به بررسي تاب آوري، تعاريف تاب آوري و مدل‌هاي آن از ديدگاههاي مختلف مي‌پردازيم.

2-1-1           تاريخچه مطالعه تاب آوري 

مطالعه علمي تاب آوري در حدود سال 1970 پديدار شد وقتي كه يك گروهي از محققان پيشرو به پديده ساز گاري مثبت در ميان گروهي از كودكان در معرض خطر توجه نمودند(ماستن، 2012).

پژوهش هاي پيش گام در مورد تاب آوري به يك انقلاب در زمينه فكر كردن در مورد ريشه و درمان آسيب شناسي رواني منجر شد. تلاش هاي تحقيقاتي مستقيما به سوي درك آسيب شناسي يا نقايص بود تا بر روي اينكه چطور مشكلات آشكار مي شوند(رايت[1]، ماستن[2] و نارايان^[3]، 2013).

از نظر تاريخي، مطالعه تاب آوري، سه موج را به همراه داشته است (ريچاردسون^[4]، 2002) :

موج اول بررسي تاب آوري، در پاسخ به اين سوال بود، «چه ويژگي‌هايي افرادي را در مواجهه با عوامل خطر زا يا شرايط ناگوار موفق بيرون مي‌آيند، به عنوان نقطه مقابل افرادي كه در برابر اين عوامل تسليم مي‌شوند، مشخص مي‌كند؟»، بيشتر ادبيات و منابع موجود تاب آوري، جستجويي براي توصيف كيفيت‌هاي تاب آورانه دروني و بيروني است كه به افراد كمك مي‌كند تا در پي بروز شرايط پر خطر و يا پس از عقب نشيني، بتواند سازگار شده و يا كاركرد قبلي خود را بازيابند. كيفيت‌هاي تاب آور بودن، پيامدهاي نخستين موج بررسي تاب آوري را بازنمايي مي‌كنند.

موج دوم بررسي تاب آوري، تلاشي براي پاسخ به اين سوال بود، كيفيت‌هاي تاب آوري، چگونه كسب مي‌شوند؟ فلچ^[5] (1977، 1988) اظهار نمود، كيفيت‌هاي تاب آور بودن از طريق قانون تخريب و انسجام مجدد^[6] كسب شده‌اند. يك فرايند مفصل‌تر كسب كيفيت‌هاي تاب آوري به عنوان كاركردي از انتخاب هشيار يا ناهشيار به وسيله ريچاردسون و همكاران (1990) مطرح گرديد. براي اهداف آموزشي و مشاوره با مراجعان، تاب آوري به عنوان مدل خطي ساده‌اي^[7] است كه بر اساس آن فرد يا گروه از ميان مراحل تعادل زيستي – رواني – معنوي^[8]، تعامل با فوريت‌هاي زندگي^[9]، تخريب‌ها^[10]، آمادگي براي انسجام مجدد^[11] و انتخاب براي انسجام مجدد به صورتي تاب آورانه^[12]، برگشت به تعادل يا فقدان^[13] عبور مي‌كند.

موج سوم بررسي تاب آوري، منجر به مفهوم تاب آور بودن شد. موج سوم آشكار ساخت كه در فرايند انسجام مجدد از تخريب در زندگي برخي اشكال انرژي انگيزشي^[14] مورد نياز است. انسجام مجدد تاب آورانه به انرژي فزاينده اي براي رشد نياز دارد، و مطابق نظريه تاب آوري اين منبع انرژي، يك منبع معنوي يا تاب آور بودن فطري است (ريچاردسون، 2002 ).

2-1-2           تعاريف تاب آوري

تاب آوري معادل واژه Resilience است. در فرهنگ لغت، اين كلمه، خاصيت كشساني، بازگشت پذيري و ارتجالي معنا شده است، ولي در متون بهداشت رواني تاب آوري معادل گوياتري است.

گارمزي^[15] و ماستن (2006) تاب آوري را «يك فرايند توانايي، يا پيامد سازگاري موفقيت آميز علي رغم شرايط تهديد كننده» تعريف نموده اند كه نقش مهمي در مقابله با تنيدگي‌ها و تهديدهاي زندگي و آثار نامطلوب آن دارد.

والر^[16] (2001) بيان مي‌كند كه تاب آوري سازگاري مثبت در واكنش به شرايط ناگوار است (به نقل از حسام پور، 1388).

كامپفر^[17] (1999) معتقد است كه تاب آوري نقش مهمي در بازگشت به تعادل اوليه يا رسيدن به تعادل سطح بالاتر دارد و از اين رو، سازگاري مثبت و موفق را در زندگي فراهم مي‌كند (به نقل از كيخاوني و همكاران، 1391).

تاب آوري صرف مقاومت منفعل در برابر آسيب‌ها يا شرايط تهديد كننده نيست، بلكه فرد تاب آور، مشاركت كننده فعال^[18] و سازنده محيطي پيراموني خود است. تاب آوري قابليت فرد در برقراري تعادل زيستي- رواني- روحي، در مقابل شرايط مخاطره آميز مي‌باشد (كانر و ديويدسون، 2003)؛ نوعي ترميم خود كه با پيامدهاي مثبت هيجاني، عاطفي و شناختي همراه است (گارمزي، 1991؛ ماستن، 2001؛ راتر، 1999). از اين رو نمي‌توان آن را معادل بهبودي^[19] دانست چون در بهبودي فرد پيامدهاي منفي و مشكلات هيجاني و عاطفي را تجربه مي‌كند (به نقل از با نانو^[20]، 2004).

راتر[21] (1985) در يك تعريف نسبتاً جامع و مقبول، تاب آوري را به عنوان فرايندي پويا توصيف كرده است كه شامل تعامل ميان عوامل خطر زا و عوامل محافظتي دروني و بيروني، براي بهبود نشانه‌هاي رويدادهاي ناگوار زندگي مي‌باشد (به نقل از حسام پور، 1388).

[1] Wright, D

[2] Masten, A. S

[3]Narayan, A. J.

[4]Richardson, E. G

[5] Flach, C

[6] low of disruption and reintegeration

[7] simple linear model

[8] Biopsychospiritual homeostasis

[9] life prompts

[10] disruption

[11] readiness for reintegration

[12] choice to reintegrate resiliently

[13]back to homeostasis or with loss

[14] Motivational energy

[15]Garmezy, N.M

[16] Waller, A

[17] Kumpfer, K. L

[18] Active participant

[19] Recovery

[20] Bonanno

[21] Rutter, M