پروپوزال مقايسه هوش معنوي، فرسودگي تحصيلي و خودكارآمدي تحصيلي دانش آموزان مدارس عادي و استعدادهاي درخشان

پروپوزال مقايسه هوش معنوي، فرسودگي تحصيلي و خودكارآمدي تحصيلي دانش آموزان مدارس عادي و استعدادهاي درخشان 

اطلاعات مربوط به پايان‏نامه: 

الف- عنوان تحقيق

1- عنوان به زبان فارسي:

مقايسه هوش معنوي، فرسودگي تحصيلي و خودكارآمدي تحصيلي دانش آموزان مدارس عادي و استعدادهاي درخشان شهر خلخال 

2-  عنوان به زبان انگليسي/(آلماني، فرانسه، عربي):

Comparing spiritual intelligence, academic burnout and self-education Between Students of Regular schools and Gifted schools in KHALKHAL city

ج- بيان مسأله اساسي تحقيق به طور كلي (شامل تشريح مسأله و معرفي آن، بيان جنبه‏هاي مجهول و مبهم، بيان متغيرهاي مربوطه و منظور از تحقيق به صورت مستند) :

      دانش آموزان داراي تفاوتهاي فراواني هستند كه در آموزش نقش اساسي دارد، آنها از نظر هوش، توانايي كارآمدي و توانايي پيشرفت تحصيلي با يكديگر تفاوتهاي مهمي دارند، در برابر مشكلات و چالشها نيز با شيوههاي متفاوتي برخورد ميكنند، برخي از دانش آموزان دنبال كارهاي جديد و لذت بخش ميروند برخي ديگر كارهاي قبلا آزمايش شده و مطمئن را ترجيح ميدهند. به عبارت ديگر، يادگيرندگان از نظر شخصيتي، نگرشها، واكنشهاي هيجاني و سبك هاي شناختي با همديگر متفاوتند(خرازي، 1375 ؛ به نقل از ايزدي و محمدزاده ادملايي، 1386). ويژگيهاي ذاتي يادگيرنده، از قبيل هوش و شخصيت مي تواند به صورت مستقيم و يا غيرمستقيم و از طريق سبكها، يادگيري را متأثر سازد( فارنهام[1] 1995 ؛ به نقل از خرمايي، 1385). تيزهوشي يعني برتري شناختي، هوشي و خلاقيت كه فرد را از همسالان خود متمايز ميكند (جواديان، 1380). تيزهوشان و افراد با استعداد، كساني هستند كه نشانه هايي از قابليت بالاي عملكرد در برخي از حوزهها از جمله هوش، خلاقيت، هنرمندي، رهبري، و زمينههاي تحصيلي ويژه را نشان ميدهند(پيرتو[2]، 1999 ؛ به نقل از آقاجاني، نريماني و آرياپوران، 1390) در پژوهشي نشان داده شده است كه كودكان تيزهوش در همه زمينه هاي هوشي، وضعيت جسماني، محبوبيت اجتماعي، پيشرفت تحصيلي، ثبات عاطفي و امور اخلاقي سرآمدترند (جواديان، 1380).

يكي از مهم ترين تفاوت هاي دانش آموزان تيزهوش با دانش آموزان عادي كه اين تحقيق به دنبال آن است هوش معنوي است. در سال هاي اخير مفهوم هوش، تنها به عنوان يك توانايي شناختي در نظر گرفته نمي شود، بلكه حوزه هاي ديگري مانند هوش هيجاني، هوش طبيعي، هوش وجودي و هوش معنوي گسترش يافته است(رجايي و حبيب پور، 1387). پس از گسترش مفهوم هوش، ايمونز[3](1999؛ به نقل از رجائي، 1389) سازه جديدي را با عنوان هوش معنوي مطرح كرد. او عنوان كرد كه هوش معنوي مجموعه اي از توانائيها براي بهره گيري از منابع ديني است. هوش معنوي سازه هاي هوش و معنويت را در يك سازه تركيب نموده است.

مك شري[4] و همكاران همكاران(2002)تأكيد مي كنند كه هوش معنوي زيربناي باورهاي فرد است كه سبب اثرگذاري بر عملكرد وي مي شود، به گونه اي كه شكل واقعي زندگي را قال ببندي مي كند. هوش معنوي باعث افزايش قدرت انعطاف پذيري و خودآگاهي انسان شده است؛ به طوري كه در برابر مشكلات و سختي هاي زندگي، بردباري و صبوري بيشتري دارند. در واقع، هوش معنوي ظرفيتي براي الهام است و با شهود و نگرش كل نگر به جهان هستي، در جستجوي پاسخي براي پرس شهاي بنيادي زندگي و نقد سنت ها و آداب و رسوم مي باشد.

ويژگيهايي كه لازمه هوش معنوي هستند احتمالاً در كنار تواناييها و فعاليت هاي ديگري قرار دارند كه عبارتند از: دعا كردن، تعمق، روياها و تحليل روياها، باورها و ارزشهاي ديني و معنوي، شناخت و مهارت در فهم و تفسير مفاهيم مقدس و توانايي داشتن حالات فراروندگي به عنوان مثال؛ بعضي از حقايق قديمي همانند آزار نرساندن در تقويت هوش معنوي مطرح مي باشد. همچنين مسائل معنوي ممكن است شامل مواردي از قبيل تفكر در مورد سؤالات وجودي مانند وجود زندگي پس از مرگ، جستجوي معنا در زندگي، علاقمندي به و به عبارت ديگر تعمق مؤثر، رشد حس هدفمندي زندگي، رشد رابطه با خود، هماهنگي يا قدرت برتر و نقش آن در زندگي خود باشد(ناسل، 2004).

هر چند كه تحقيقات زيادي در حيطۀ رشد و تحول هوش معنوي صورت نگرفته است و نيازمند تحقيقات تجربي  كيفي است، ولي به نظر مي رسد كه استعداد اين هوش در افراد مختلف، متفاوت است و مانند هوش فرهنگي و هوش هيجاني در اثر برخورد با محيط هاي غني كه سؤالات معنوي را بر مي انگيزاند، به تدريج تحول يافته و شكل مي گيرد. در مورد اثر ويژگي هاي دموگرافيك در هوش معنوي پژوهش هايي صورت گرفته در ايران نيز حكيم جوادي و اژه اي(1383) در بررسي مقايسهاي خود بر روي دختران و پسران تيزهوش و عادي نشان دادند كه دختران داراي هوش هيجاني بيشتري نسبت به پسران بودند.